ما فقط میراث داریم زیرا خانواده های ما از ظروف چینی مراقبت کرده اند.

شاید از ترس آینده، اکثر دوستان من که چینی را به ارث برده بودند یا الگوی فانتزی از دفتر ثبت عروسی گرفته بودند، به نظر می رسید که کمی احساس ترس می کردند.

هیچ رویدادی برای آن خوب نبود. اگرچه قرار بود برای سرگرمی باشد، اما در طول مهمانی های شام و تعطیلات بدون استفاده می ماند، یا به این دلیل که به مهمانان خود اطمینان نداشتند که مراقب باشند یا به نظر خیلی زیاد است.

این تبدیل به یک توتولوژی ظروف غذاخوری شد – شما هرگز چینی خوب را بیرون نیاوردید زیرا هیچ شامی شایسته ظروف چینی خوب نیست.

دور نگه داشتن دوست‌داشتنی‌ترین چیزها، دور از مهمانی‌ها، غذا و افرادی که دوستشان دارید، هدر دادن زیبایی است، فقط به این دلیل که می‌ترسید آنها را از دست بدهید.

چیزی که در مورد داشتن چیزهای خوب وجود دارد این است که شما یک روز خواهید مرد. این به این معنا نیست که همه چیز را به جهنم بیندازید و فقط از بشقاب های کاغذی بخورید.

اما قرار است تا زمانی که ما هنوز روی این زمین هستیم از چیزهای خوب و  خودکار رنگی فانتزی لذت ببریم. یکی از دوستانم این واقعیت ساده را به من یادآوری کرد.

او یک ست زیبا از ظروف چینی قدیمی با حاشیه آبی کم رنگ و ماگنولیاها در وسط آن خرید و در یک شام تصادفی شب هفته که برنامه ریزی کرده بودیم، میز را با آنها چید. حالا او معمولاً آنها را برای سرو کوفته و پیمنتو در دیگ می‌فرستد