مدیریت حاصلخیزی خاک هزاران سال است که کشاورزان را به خود مشغول کرده است. مصریان، رومی‌ها، بابلی‌ها و آلمانی‌های اولیه همگی از مواد معدنی یا کود مایع 20 لیتری برای افزایش بهره‌وری مزارع خود استفاده می‌کنند.
علم تغذیه گیاه خیلی قبل از کار شیمیدان آلمانی یوستوس فون لیبیگ شروع شد، اگرچه نام او بیشتر ذکر شده است. نیکلاس تئودور دو سوسور و همکاران علمی در آن زمان به سرعت ساده‌سازی‌های یوستوس فون لیبیگ را رد کردند.
درک علمی پیچیده ای از تغذیه گیاه با کود مایع وجود داشت، جایی که نقش هوموس و فعل و انفعالات آلی- معدنی مرکزی بود، و با اکتشافات جدیدتر از سال 1990 به بعد مطابقت داشت.
لودویگ اسپرنگر و هرمان هلریگل. در زمینه کود مایع «فرسایش دانش» رخ داد که تا حدودی ناشی از آمیختگی اقتصاد و پژوهش بود.
جان بنت لاوز، یک کارآفرین انگلیسی در سال 1837 شروع به آزمایش بر روی اثرات کود مایع مختلف بر روی گیاهانی که در گلدان رشد می کردند کرد و یک یا دو سال بعد این آزمایش ها به محصولات کشاورزی در مزرعه نیز گسترش یافت.
یکی از پیامدهای فوری این بود که در سال 1842 کود مایع را که از تصفیه فسفات ها با اسید سولفوریک تشکیل شده بود به ثبت رساند و بنابراین اولین کسی بود که صنعت کود مایع مصنوعی را ایجاد کرد.
در سال بعد او از خدمات جوزف هنری گیلبرت استفاده کرد. آنها با هم آزمایش های زراعی را در موسسه تحقیقات محصولات زراعی انجام دادند.
فرآیند Birkeland–Eyde یکی از فرآیندهای صنعتی رقابتی در آغاز تولیدکود مایع مبتنی بر نیتروژن بود. این فرآیند برای تثبیت نیتروژن اتمسفر (N2) به اسید نیتریک (HNO3)، یکی از چندین فرآیند شیمیایی که عموماً به عنوان تثبیت نیتروژن شناخته می شود، استفاده شد.
سپس اسید نیتریک حاصل به عنوان منبع نیترات (NO3-) استفاده شد. کارخانه ای بر اساس این فرآیند در Rjukan و Notodden در نروژ ساخته شد که با ساخت تاسیسات بزرگ برق آبی ترکیب شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.